تعدادی از اقامتگاه های بوم گردی که بعد از شیوع ویروس کرونا هنوز نتوانسته اند به روال قبل برگردند، به فروش می رسند.

به گزارش خبرنگار مهر، بیش از سه هزار و ۲۰۰ مجوز بوم گردی به مالکان اقامتگاه‌ها در روستاها و شهرها داده شده است تا آنها بتوانند بدون الزام در گذراندن دوره آموزشی تخصصی در زمینه مهمانداری، بازاریابی و توسعه پایدار فعالیت کنند.

مالکان ماندند و قسط وام‌هایی که تاریخ پرداخت‌شان سر رسیده بود

بسیاری از افراد با تصور اینکه می‌توانند دستی روی سر و شکل خانه‌های قدیمی خود بکشند و پذیرای مهمان باشند، مجوز بوم گردی گرفتند و برخی هم توانستند از وام‌های کسب و کار استفاده کنند و خانه‌هایی را برای پذیرایی از مهمان آماده کنند. مجوزهای بوم گردی در سه چهار سال اخیر رشد زیادی داشت درست در زمانی که ویروس کرونا به جان گردشگری افتاد و خیلی از خانه‌ها مجبور شدند درشان را به روی گردشگران ببندند.

مالکان ماندند و قسط وام‌هایی که تاریخ پرداخت‌شان سر رسیده بود. از آن طرف دیگر اعتباری نداشتند تا بتوانند از پس هزینه‌های جاری آن اقامتگاه برآیند. نیروی انسانی خود را یا نگه می‌داشتند که باید در آن صورت حقوق می‌پرداختند یا بیرون کرده بودند و باید خودشان جور آنها را می‌کشیدند.

در این باره یاور عبیری رئیس جامعه انجمن‌های اقامتگاه‌های بوم گردی ایران به خبرنگار مهر گفته بود: بسیاری از مالکان اقامتگاه‌های بوم گردی در مدتی که پذیرش گردشگر ممنوع شده بود، فعالیت دیگری نداشتند چون تنها هدف و کسب و کارشان پذیرش مهمان بود. اما تعدادی دیگر که توانسته بودند در کنار بوم گردی فعالیت‌های دیگری مانند فروش محصولات بومی، صنایع دستی و رویدادهای مختلف انجام دهند، با تعطیلی بوم گردی‌ها، از این طریق درآمد کسب کردند و ماندگار شدند.

عبیری با تأیید اینکه تعدادی از بوم گردی‌ها به دلیل عدم توان پرداخت اقساط یا پذیرش مهمان ورشکسته شده و به فروش می رسند گفت: خیلی از این مالکان دیگر توان ادامه کار ندارند.

بررسی سایت‌های فروش نشان می‌دهد که در شهرهای گیلان، مازندران و اصفهان که بیشترین مجوزها برای فعالیت بوم گردی داده شده بود، تعدادی از این خانه‌ها به فروش گذاشته شده است. خانه‌های چند هزار متری که برخی از آنها مجوز بوم گردی دارند و به نام اقامتگاه بوم گردی فروخته می‌شوند و برخی نیز که هنوز این مجوز را ندارند به نام اقامتگاه سنتی یا ویلای سنتی به فروش می رسند.

تعدادی از بوم گردی‌ها، خانه‌های پیش ساخته‌ای هستند که در باغی ایجاد شده‌اند تعدادی از این اقامتگاه‌ها مجهز شده و آماده پذیرش مهمان هستند اما بسیاری نیز یا فرسوده شده اند و باید یک تعمیر اساسی شوند. اما ورشکستگی تنها دلیل مالکان فروشنده نیست. بلکه برخی از افراد خانه‌های قدیمی را مرمت و تجهیز کرده تا بتوانند خانه‌ای فرسوده را به قیمتی بالاتر بفروشند.

شاید در این میان بناهایی باشد که تنها ظاهری زیبا و فریبنده دارد اما باطن آن زمانی برای خریدار هویدا می‌شود که دو سه سالی از مرمتش گذشته باشد. تعداد دیگری از بناهای قابل فروشی که نام بوم گردی را بر خود گذاشته اند خانه‌های پیش ساخته‌ای هستند که در باغی ایجاد شده اند.

گوهری نژاد مالک یکی از این بناها درباره فروش خانه به خبرنگار مهر گفت: باغی داشتم که به فروش نمی‌رسید امکان هزینه برای ساخت و ساز هم نداشتم اما با ایجاد خانه پیش ساخته توانستم این باغ را به نام باغ ویلای سنتی بفروشم. حتی چند برابر هزینه باغ تنها.

وی گفت: برخی از افراد گفتند آن را به نام بوم گردی بفروشم اما وقتی تبلیغ کردم؛ به من ایراد گرفته شد که چرا نام بوم گردی را گذاشته ام در حالی که مجوز ندارم. به همین دلیل با عنوان باغ ویلای سنتی فروختم!

حسین خانی از مالکان بوم گردی در استان فارس است که توانسته با وجود مشقت زیاد از پس هزینه‌های جاری خانه برآید. وی به خبرنگار مهر گفت: قبل از کرونا به این فکر کردم که می‌توانم در کنار بوم گردی پارچه‌های سنتی هم تولید کنم. به همین دلیل کارگاه کوچکی در خانه ایجاد کردم. وقتی گفتند دیگر نباید مهمان بگیری. من اتاق‌ها را به کارگاه تبدیل کرده و تولید پارچه سنتی را بیشتر کردم. در دوران کرونا هم پارچه بافتیم هم خیاطی کرده و با همان پارچه‌ها لباس دوختیم و از این طریق کسب درآمد کردیم.

وی ادامه داد: بعد از کرونا هم اتاق‌ها را به حالت قبل برگرداندیم اما اولویتمان بافت پارچه بود و در کنارش مهمان هم گرفتیم. بنابراین توانستیم هم نیروی کاری که تا آن زمان برای ما فقط خانه داری انجام می‌داد را نگه داریم هم اینکه به او روش پارچه بافی را یاد بدهیم در این صورت هم او یک هنر یاد گرفت و از بیکار نشد و هم ما از وجود این نیروها استفاده کردیم.

پیش از کرونا هشدارها درباره ادامه حیات کسب و کارهای گردشگری داده شده بود و خیلی از کارشناسان گفته بودند که نباید تنها به یک راه کسب درآمد فکر کرد. تنها کسانی توانستند از پس این مشکلات برآیند که چند کسب و کار را با هم پیش بردند. به همین دلیل است که برخی اقامتگاه بوم گردی را نگه داشته و برخی درصدد فروش برآمده اند.